Cios w serce kuchareczki... czyli jak tworzyć własną tradycję

W moim domu raz do roku piecze się pewne ciasto. W tym celu popełnia się przestępstwo, łamie się 7 przykazanie i organizuje wstydliwą akcję i ucieczkę z piskiem opon z miejsca zdarzenia.

Z dzieciństwa, tego późnego nawet, pamiętam rytualny, rok rocznie powtarzany scenariusz. Podczas wyprawy około 1 listopadowe, na terenie wsi spokojenj, wsi wesołej... zdala od skupisk ludzkich:
- Tato! patrz! Są! Zatrzymuj się! - krzyczę ja. Fanka No 1.
- Oj daj spokój! Kto to będzie jadł. - mantruje sister K.
- O! A ja chętnie zjem. - Zamyka sprawę Padre, zatrzymując się przy wielkiej górze.
Mama jak zwykle radośnie zastanawia się, czy w domu są drożdże i "co my znowu wymyśliliśmy".
Ktoś wyskakuje na plac usypany górami zbiorów. Zgarnia, co trzeba i zwiewa rozglądając się na boki do samochodu z odpalonym wciąż silnikiem. Ach ta adrenalinka...

I tak co roku w moim domu rodzinnym piekło się ciasto z buraka cukrowego. Takiego buraka się gotuje, ściera nn grubych oczkach i dodaje do drożdżowego ciasta. Zapach bardzo charakterystyczny, słodki, pyszny. Placek z zapieczoną złotą skórką najlepiej smakuje na ciepło, z mlekiem.... och!

W tym roku wymyśliłam, że tradycję przeniosę na swej rodziny grunt. Zmusiłam męża do kradzieży buraka z przydrożnej sterty. Ugotowałam. Starłam. Drożdżowe zaczyniłam. Zapach boski. Ciasto boskie. Musiałam zjeść sama..... choć żywo zachęcałam do próbowania wszystkich.

Następnego dnia, młodszy Z., który nie zostawia nawet okruchów spadających pod stolik:
- Tata! - wskazał paluszkiem na resztkę placka leżącą na talerzu - bleeeee - wydał wyrok, z wymowną minką...

Na szczęście dziecko taktowne odegrało scenę przed tatą. Choć teraz myślę... historię mi opowiedziano... innych świadków nie było... Może to po prostu wąż-mąż sabotuje moje wypieki i historię wymyślił....

Tak czy inaczej, może czas stworzyć własną tradycję...


ps. mama też już piekła w tym roku :)